به گزارش وبلاگستان مشرق، ميثم رشيدي مهرآبادي در جديدترين مطلب وبلاگ خود با اشاره به وقايع روز سه شنبه در ورزشگاه آزادي نوشت: ديروز براي اولين بار در استاديوم آزادي، مستطيل سبز جادويي رو از نزديک ديدم. اما با وجود انرژي منفي و حس استرس زايي که اونجا داشت، خوشحال بودم که نيتم حمايت از مردم بحرين و فرياد بر سر مزدوران سعوديه. اما متاسفانه با راهنمايي دوستان به قسمتي رسيديم که عده مدافعين بحرين کم بود. بيشتر برو بچه هاي معترض و پر انرژي در جايگاه مقابل بودند که به اونها دسترسي نداشتيم. تا اينکه ضرب و شتم کساني که بر عليه سعودي خائن شعار مي دادن شروع شد و اونجا بود که دوستان ما هم مثل فنر از جا پريدن تا با گذشتن از سد نيروهاي ناجا، خودشون رو به مظلومين ايراني برسونن. اما در کسر ثانيه اي دستگير شدن. علي ماند و حوضش. البته درگيري با ناجا جلوي چشم کساني که نامحرم بودن به صلاح نبود اما به هر حال دوستان ما هم مردونگي کردن و از انرژي بالايي که داشتن استفاده کردن تا اعتراض خودشون رو علني کنن. قدري کتک خوردند و فحش شنيدن اما ساکت نشدن و به فريادشون ادامه دادن. تا نزديکي هاي ساعت 9 شب که ناجا مجبور شد با احترام آزادشون کنه به اعتراضشون ادامه دادن. تازه آزاد شده بودن که حبيب کاشاني رو ديدن و تازه زخم گل دادنش به عربستاني ها در فرودگاه سر باز کرد. نزديک بود غائله اي هم اونجا پا بگيره که خدا رو شکر به خير گذشت.

در بين همه اين اتفاقات در جريان بازي پيروزي با الاتحاد سعودي، باز کردن پرچم بزرگ بحرين در جلوي جايگاه که آخر هم نفهميديم با چه دل و جراتي به ورزشگاه آورده شده بود، از همه جالبتر بود. پرچمي که لايه قرمز رنگش رو باز کردن و وقتي به دندانه هاي سفيدش رسيدن، سربازهاي ناجا آمدن و در يک لحظه جمعش کردن.

 با اين همه اونچه در نگاه همه بود، نگراني و عصبيت از کاري بود که ناجا با بروبچه هاي حزب اللهي کرد و اونها رو با وضع نامناسبي از ورزشگاه بيرون انداخت. در حالي که بوقچي هاي حاج حبيب و شعبون بي مخ هاي پيروزي باعث شروع درگيري ها شدن. به هر حال تجربه اي بود که بعد از سالها دوباره تکرار شد. تقابل ناجا با بچه هاي حزب اللهي که هميشه با سرشکستگي برادران نيروي انتظامي به پايان مي رسيد ...